Stórmerkilegt myndband: Dýrahjarðir notaðar til að breyta eyðimörkum í gróðurlendi...

 

 

 

 

Fyrir skömmu hélt Dr. Allan Savory fyrirlestur á TED um hvernig snúa má við þeirri þróun, að land er víða að breytast hratt úr gróðurlendi í eyðimörk.  Líklega er þetta með því merkilegasta sem ég hef kynnst. 

Þetta er ekki bara tilgáta, heldur hefur aðferðin verið sannreynd víða um heim. Það er ljóst að með þessari aðferð er hægt að auka matvælaframleiðslu víða um heim, m.a. í Afríku þar sem hungursneyð og fátækt er víða.

Ekki nóg með það, heldur er þetta mjög áhrifamikil aðferð til að vinna á móti losun á koltvísýringi, eins og fram kemur í lok erindisins, enda nærist gróðurinn á þessu efni.

Í stórum dráttum kemur þetta fram í TED fyrirlestrinum:

Aðferðin, sem fyrst og fremt kemur að notum þar sem úrkoma er stopul eins og m.a í Afríku, snýst um að láta stórar dýrahjarðir með skipulagi troða niður gróðurinn í skamma stund á réttum tíma. Þannig er líkt eftir stóru dýrahjörðunum sem reikuðu um gresjurnar áður fyrr. Með þessu vinnst m.a.:

- Grasið leggst niður á opna jörðina og rakinn í jarðveginum gufar síður upp. Jarðvegurinn helst rakur lengur.

- Í stað þess að sinan oxyderist (grá líflaus sina) fyrir ofan landið brotnar grasið niður í rakri jörðinni með hjálp örvera og myndar áburð.

Þetta snýst því um að koma rakanum og kolefninu niður í jörðina með því að loka yfirborðinu með niðurtröðkuðum gróðri sem síðan brotnar niður í jörðina. Nýr gróður sprettur upp, jafnvel þar sem enginn gróður var.

Myndbandið er um 20 mínútna langt, en tímanum er mjög vel varið í að hlusta og horfa á myndir af landsvæðum sem hafa gerbreyst. Sjálfsagt verða margir undrandi.

 

 Allan Savory: How to green the world's deserts and reverse climate change

 

 

(Svo það fari ekki á milli mála, og með mikilli einföldun, þá nægir ekki að einn grasbítur sé 100 daga á einum hektara, heldur þarf átroðslu hundrað dýra hjarðar í einn dag, til að ná árangrinum sem kynntur er. Þetta er auðvitað mikil einföldun, en það er álag og átroðsla margra dýra í skamman tíma sem þarf til, en ekki samfelld beit. Nánar í myndbandinu). 

 

 Sjá vefsíðu TED: Fighting the growing deserts, with livestock: Allan Savory at TED2013. 

 

Mun lengra erindi er á vef FEASTA - The Foundation for the Economics of Sustainability. Þessi fyrirlestur er haldinn á Írlandi, en þar höfðu stjórnvöld áhyggjur af metanlosun búfénaðar. Fyrirlesarinn telur að skoða verði málið í heild, eins og fram kemur á vefsíðunni. Smella hér.    Erindið þar er um klukkustundar langt, en einnig er þar 10 mínútna  úrdráttur með því helsta.  Bæði myndböndin eru hér fyrir neðan.

Þetta stutta myndband með úrdrættinum er sjálfsagt að horfa á:

 

*

 

*

Hér er svo allur fyrirlesturinn fyrir þá sem hafa mikinn áhuga:

+

 

+

 *

 

 

 

Það er ótrúlegt, en þessar tvær myndir eru teknar frá nákvæmlega sama sjónarhorni. Örin bendir á sömu hæðina í bakgrunni. Það var reyndar ekki fyrr en 1978 sem farið var að beita aðferðinni á þetta land, þó svo að fyrri myndin sé tekin 1963. Það gjörbreyttist því á aldarfjórðungi.

Fleiri myndir hér.

 

 

 

http://www.managingwholes.com

http://achmonline.squarespace.com

http://www.holisticresults.com.au

 

 

 

 

 

 

 

 

www.savoryinstitute.com

 

Athugasemdir

[Árni Gunnarsson, 10.3.2013 kl. 09:30]

Stórmerkilegt? Nei, en merkilegt þó og vissulega skjótari árangur en margir hefðu vænzt.

Það hefði vakið mér undrun ef þetta hefði ekki tekist. En skilningur íbúa borgarsamfélagsins á hringrás lífsins fer af skiljanlegum ástæðum þverrandi.

[Ágúst H Bjarnason, 10.3.2013 kl. 09:37]

Árni.    Hvers vegna hafa menn ekki gert þetta fyrr?    Líklega ekki áttað sig á samhengi hlutanna. 

Ég mæli með langa myndbandinu með FEASTA fyrirlestrinum.  Allan Savory kemur það víða við.

[Gunnar Heiðarsson, 10.3.2013 kl. 10:09]

Þetta er trúlega merkilegt í augum margra, en þó ekki bænda. Þeir vita að land sem er undir beit er mun gróðursælla og þegar það er friðað eykst gróður á svæðinu, en einungis um stund, síðan fer hann hnignadi aftur.

Í raun eru þær aðferðir sem Dr. Allan Savory er að benda á, þær sömu og íslenskir bændur hafa beitt um langa hríð. Í stað þess að safna miklum fjölda af skeppnum á örfoka land í skamman tíma, eins og Dr. Allan gerir, taka þeir skítinn frá skeppnunum og dreyfa honum á landið. Þannig binda þeir jarðveginn og koma áburði á hann. Í raun nákvæmlega sama og Dr. Allan gerir, bara með annari aðferð.

[Ágúst H Bjarnason, 10.3.2013 kl. 10:58]

Aðferðin á frekar við um lönd þar sem úrkoma er lítil eða stopul: Rignir mikið í skamma stund, en síðan þurrt í langan tíma.  Aðferðin á líklega síður við um lönd eins og Ísland þar sem úrkoma er oftast  mikil og jöfn, en stundum koma vissulega slæm þurrkasumur hér.

Þetta er ekki spurning um að beita landið til að minnka grasið.

Með því að láta stóðið eða hjörðina traðka niður gróðurinn á réttum tíma og í skamma stund vinnst m.a.:

- Grasið leggst niður á opna jörðina og rakinn í jarðveginum gufar síður upp.

- Í stað þess að sinan oxyderist (grá líflaus sina) brotnar grasið niður í rakri jörðinni með hjálp örvera og myndar áburð.

Þetta snýst því um að koma rakanum og kolefninu niður í jörðina með því að loka yfirborðinu með niðurtröðkuðum gróðri sem síðan brotnar niður í jörðina.

Þetta er óskaplega einföld aðferð sem náttúran notaði þegar gríðarstórar hjarðir dýra reikuðu um gresjurnar áður fyrr í Afríku. Þar ferðuðust dýrin um í stórum hjörðum sem tröðkuðu niður landið og héldu þannig rakanum niðri í jörðinni. Dýrin héldu lítið til á sama stað sem kom í veg fyrir ofbeit. Ástæðan fyrir þessum stóru hjörðum í Afríku er að þær skapa öryggi fyrir einstök dýr þar sem rándýr eins og ljón ógna einstaklingum á bersvæði.

Auðvitað skilar hjörðin áburði með taði og skít meðan hún er að fara yfir landið, en það varir aðeins í skamma stund.

Sem sagt, það er ekki nóg að beita landið með fáum dýrum, heldur er hér verið að hleypa heilli hjörð til að traðka á landskika, stuttan tíma í senn, síðan er hjörðinni hleypt á næsta skika, o.s.frv.  Þannig er með skipulagi líkt eftir dýrahjörðunum sem reikuðu um slétturnar áður fyrr, þ.e. áður en maðurinn kom til sögunnar og truflaði gang náttúrunnar.

Ódýr og einföld aðferð ef rétt er að staðið.

Þetta kemur allt fram í TED fyrirlestrinum.

[Guðmundur Jónsson, 10.3.2013 kl. 14:55]

""Sem sagt, það er ekki nóg að beita landið með fáum dýrum,""

Þetta er bara órökstutt bull.

Mín reynsla hér á íslandi er sú að beit virðist undantekningalaust til bóta fyrir gróðurþekju.

Þar sem beit hefur verið hætt verður að halda gróðri við með sáningu eða áburði til lengri tíma annars versnar ástandið.

Við sem höfum umgengist sandgræðslugirðingar á suðurlandi sjáum þetta skýrt og vitum líka ástæðna en hún er nokkurn vegin sú sem nefnd er af Allan Svavory, auk þess sem að fræin stoppa í holum eftir fætur grasbítanna og þar stoppar líka vatn lengur,sem aftur heldur rakanum og fræinu á sama stað.

Það þarf ekkert gáfnaljós til að sjá þetta bara nóg að hafa verið í sveit.

Fávitarnir hjá landgræðslu ríkisins eru á nákvæmlega sama stað og Allan Savory var, vaðandi villu, hafandi aldrei verið í sveit.

[Ágúst H Bjarnason, 10.3.2013 kl. 15:21]

Guðmundur.

Allan Savory er að fjalla um þurrar eyðimerkur, eins og þær eru til dæmis í Afríku. Þar eru aðstæður allt aðrar en hér á landi.  Hann þekkir vel til Afríku þar sem hann er fæddur og hefur þar m.a. verið bóndi í sveit.

Það er auðvitað gott og hollt að hafa verið í sveit. Sem ungur maður vann ég sem vinnumaður í sveit og einnig í skógrækt við grisjun, trjáplöntun og girðingar. Ég uni mér hvergi betur en í sveitinni á eigin landi og heimsæki reglulega landgræðslugirðingar eins og á Haukadalsheiði.  Þekki nokkuð vel til þar síðan 1960 og rýni þar oft í jarðveginn innan og utan girðingar.

[Guðmundur Jónsson, 10.3.2013 kl. 17:36]

"þurrar eyðimerkur" ?

Þú virðist ekki hafa tekið nógu vel eftir Águst, þetta eru ekki þurrar eyðimerkur sem hann er að tala um heldur lönd þar sem úrkoma er þó nokkur. Vandinn er að vatnið tollir ekki í jarðveginum heldur gufar upp úr honum eða sígur niður. Það er nákvæmlag sami vandi og við er að étja í innsveitum og hálendi Íslands.

[Ágúst H Bjarnason, 10.3.2013 kl. 18:05]

Sammála Guðmundur.  Nákvæmlega það sem ég skrifaði í athugasemd #4 hér að ofan.  Sammála því að orðalagið í #6 "þurrar eyðimerkur" er ónákvæmt hjá mér.

Hann lýsir þessu vel í myndbandinu. Mikil úrkoma á rigningatímabilinu og jafnvel flóð, en skömmu síðar er jarðvegurinn orðinn þurr.

[Þórhallur Birgir Jósepsson, 10.3.2013 kl. 20:06]

Þetta hljómar og sýnist allt vel rökrétt. Þetta með niðurtroðið grasið, hvernig það lokar fyrir uppgufun og niðurbrot þess framleiðir áburð minnir mig á hina gömlu góðu aðferð sem tengdafaðir minn heitinn kenndi mér og kom mér upp á. Hann var bóndi og afar gjörhugull um allt sem laut að jarðargróðri. Afar einfalt: Dreifa moði á jörðina. Og jörðin sem við dreifðum moðinu á var ber sandur og klappir í bland. Nánast algjörlega gróðurlaust land (stöku blóðbergsþúfa í sandinum). Nú, 15-20 árum seinna er þar gróskumikill gróður, gras, blóm, runnar og tré.

Þarna var lokað fyrir búfénað fyrir um 30 árum og eftir það vex gróðurinn jafnt og þétt, ekkert lát þar á.

Einu næ ég þó ekki í þessu: Skil vel þetta með að búfénaðurinn troði niður grasið, en á gróðurlausum eyðimörkum? 

[Ágúst H Bjarnason, 10.3.2013 kl. 20:46]

Þórhallur.  Þáttastjórnandinn Í TED spyr einmitt að þessu í lok fyrirlestursins hvernig gangi  þar sem enginn gróður er.  Allan Savory fullyrðir að það hafi gengið.   Eg sé aðeins tvo möguleika, annað hvort er gróður nærri þannig að fræ (etv. af harðgerðum tegundum) geti borist þaðan með vindum og náð að spíra í troðnum en grasþekjulausum jarðveginum, eða þá að dýrin sem rekin voru yfir svæðið í stórum hjörðum hafi borið með sér fræ í taðinu sem þau losuðu sig við. Eitthvað hefur þurft til að koma ferlinu af stað.

Flest svæðin sem sjást á myndunum eru með einhverjum gróðri, en landið opið þar á milli. Eða að það sést í gróður í fjarska.   Kannski er hægt að mjaka sér út frá svæðum þar sem gróður er, smám saman lengra og lengra inn á gróðurlaus svæði?   Það væri áhugavert að vita meira um þetta.

Það  er ánægjulegt að fylgjast með því  þegar gjörsamlega gróðurlaus svæði breytast í aldingarð eins og sjá má hér á Haukadalsheiði. Þar hefur reyndar lúpínan reynst vel í baráttunni, en bændur hafa líka verið duglegur að fara með gamlar heyrúllur á heiðina.

[Magnús Sigurðsson, 10.3.2013 kl. 20:47]

Alltaf gaman að skoða síðuna þína Ágúst. Þú átt heiður skilinn fyrir þá nálgun sem þú gefur á náttúrulögmálin.

[Ágúst H Bjarnason, 10.3.2013 kl. 22:32]

Hér er mjög áhugavert myndband um enduheimt gróðurs á mjög ofbeittu landi sem annað hvort hefur breyst í gróðurvana eyðimörk, eða er komið vel á veg:

Green Gold - Documentary by John D. Liu

Hér er beitt öðrum aðferðum en fjallað var um í pistlinum.

[Ágúst H Bjarnason, 10.3.2013 kl. 22:43]

Hér fjallar bandarískur bóndi um reynslu sína af aðferð Allan Savory:

Greg Judy

Mjög fræðandi.

[Ágúst H Bjarnason, 10.3.2013 kl. 22:56]

Enn meira áhugavert sem ástæða er til að halda til haga:

Greening Eritrea, part 1

Greening Eritrea, part 2

Farmer Managed Natural Regeneration (FMNR)

FMNR in Niger, part 1

[Guðmundur Jónsson, 10.3.2013 kl. 23:02]

Svo er það alltaf sama sagan þegar talað er um beit að þá virðast þeir sem ekki hafa verið í sveit leggja það að jöfnu við ofbeit en þar er langur vegur á milli.

[Hörður Þórðarson, 11.3.2013 kl. 06:11]

Guðmundur skrifar: "Mín reynsla hér á íslandi er sú að beit virðist undantekningalaust til bóta fyrir gróðurþekju."

Kunningjafólk mitt á jarðskika fyrir norðan. Þar var áður beit, en nú er búið að taka fyrir hana og gyrða, reyndar fyrir allmörgum árum síðan. Þetta fólk er núna í hálfgerðum vandræðum vegna þess hversu hávaxinn sjálfsprottin skógur er að að verða á landinu, án þess að neitt hafi verið borið á eða sáð.

Skógurinn er farinn að byrgja útsýnið og það er mikil vinna að grisja. Sennilega telur Guðmundur "gróðurþekju"  sem samanstendur af grjóti, sandi, nokkrum grasstráum og rolluskít á stangli mun betri en skóg, sem jú truflar útsýnið yfir rollurnar og rofabörðin sem íslendingar elska margir hverjur svo heitt. 

[Nonni pottormur (IP-tala skráð) 11.3.2013 kl. 22:08]

Þegar moð er borið á mel eins og Þórhallur talar um, einangrar það og ver landið fyrir frostlyftingum. Ég hugsa að það telji meir heldur en að það haldi rakanum í jarðveginum þó svo það geri það líka.

 Hörður lísir hér vel hvað gerist þegar beit er hætt á landi. Á ofbeittu landi lifa harðgerðustu og ólystugustu beitarplönturnar af. En á óbeittu landi fara fljótsprotnustu og hávöxnustu tegundirnar að skiggja á og riðja öðrum tegundum úr vegi, víðir, njóli og sina fara yfir melablóminn. Tegundafjölbreynni mælist yfirleitt alltaf mest á hóflega beittu landi.
Hörður þú ættir að ráðleggja kunningjafóki þínu að fá sér tvö þrjú hross og tíu kindur (fer reyndar eftir stærð landisns)

[Guðmundur Jónsson, 12.3.2013 kl. 08:40]

Það er ágætlega þekkt að sé graslendi friðað fyrir beit þá breytist það í skóg. Man ekki alveg hvernig þetta var orðað í náttúrfræðibókinni minn enda meira en 35 ár síðan ég las þetta, en þetta er einhvernvegin þannig, að ef grasbítarnir éta ekki hæstu plönturnar hækka þær með tímanum og flóran breytis i hávaxsnari tegundir eins og tré, í keppninni um geisla sólarinnar. Nonni Potormur er líka með þetta mjög vel útskýrt.

þetta er raunar mjög lítill vandi það eina sem þarf að gera er að girða af sæmilega gróinn blett og muna að loka hliðinu í tuttugu ár eða svo. Og þá verðurt til vísir af skógi.

Það sem er erfitt í þessu er að breyta örfoka landi þar sem ekki er gróðursamfella, í land þakið gróðri.

það sem við sjáum í sandgræðslugirðingunum á suðurlandi er að þegar lítið gróið land er friðað fyrir beit og sáð og borið á jafnvel með skít, eykst gróður i nokkur ár eða þangað til að áburði er hætt. Eftir það minkar þekjan að því er virðist undantekningalaust aftur þangað til hún fer niður fyrir það sem er utan girðingarinnar. Það passar vel við kenningar Allans Savor. Ég tel að ef þessar girðingar væru rétt beittar nokkrum árum eftir sáningu og áburði mundi árangurinn vera miklu betri, en óvitarnir sem hata bændur mega ekki heyra á það minnst. Nú er staðan eiginlega þannig að einu svæðin sem náð hafa “bata”eru svæði sem fyrir voru ágætlega gróin það er að segja þar sem grasi er breytt í tré og það svo kallað bati sem það kannski er ef maður hefur ekki smekk fyrir lágróðri. Allt er þetta ein stór heimska manna sem virðast læra það helst í skóla að sjá alla hluti í gegn um rör.

[Ágúst H Bjarnason, 13.3.2013 kl. 09:03]

Í þættinum Okkar á milli á RUV mánudaginn 11. mars var fróðlegt vital við Sigurð Arnarson kennara á Akureyri sem er mikill áhugamaður um landgræðslu. Hann hefur gert tilraunir með ýmsar gerðir jurta sem framleiða köfnunarefnisáburð og bæta þannig jarðveginn. Lúpínan er ein þessara plantna, en þær eru fleiri sem eru gæddar þessum eiginleika og mætti því nota við uppgræðslu hér á landi.

Hlusta hér:

http://ruv.is/sarpurinn/okkar-a-milli/11032013-1

[Þorvaldur Ágústsson (IP-tala skráð) 13.3.2013 kl. 21:56]

Sæll Ágúst

          Mér kemur þetta ekki alveg á óvart. Í Holllandi eru, eins og allir vita, geysimiklir sjóvarnargarðar enda landið undir sjávarmáli að hluta. Garðarnir voru græddir upp með sáningu og áburði en gróðurþekjan var viðkvæm og þunn og gætti fljótlega uppblásturs þo að ekki vanti úrkomu á þessum slóðum. Ef ég man rétt þá voru ýmsar aðferðir reyndar til þess að stöðva uppblásturinn en sú aðferð, sem best reyndist, var að beita hæfilegum fjölda sauðfjár á garðana.Mér virðist þetta vera svipað því, sem Savory er að gera. Ég las blaðagrein um þessa aðferð Hollendinga fyrir líklega hátt í fjörutíu árum eða svo. Vegna umræðna í athugasemdum við pistilinn um beit á landi vitna ég í ummæli bænda á mínum æskuslóðum í Flóanum, sem höfðu stundum orð á því að hrossabeit væri hagabót. Þá var átt við að landið væri beitt hóflega en ekki nagað niður í svörð af of mörgum gripum.

    Kveðja.  Þorvaldur Ágústsson.

[Ágúst H Bjarnason, 14.3.2013 kl. 10:16]

Sæll Þorvaldur.

Hæfileg beit er örugglega hagabót ef henni er rétt stjórnað. Ef engin beit er, og ef landið er sæmilega frjósamt, þá er hætt við að grasvöxtur verði of mikill og allt of mikil sina myndist.

Savory er að kjást við allt aðrar aðstæður en við þekkjum hér.   Þar er úrkoma mjög lítil mest allt árið en langvarandi þurrkatímabil þess á milli. Á rigningartímabilum getur aftur á móti ringt gríðarlega. Vandamálið er að jarðvegurinn heldur illa vatninu og er mjög fljótur að þorna. Gróðurinn rýkur upp, en visnar síðan.

Ef ég skil myndbandið rétt, þá byggir aðferð Savory á því að nota dýrin fyrst og fremst til að bæla niður gróðurinn sem óx meðan jörðin var rök, í því skyni að mynda þekju sem tefur fyrir þornun jarðvegsins. Auk þess að jarðvegurinn helst lengur rakur, þá nýtist betur áburðurinn sem er í gróðrinum þegar honum er troðið niður í yfirborðið, þannig að smádýr og örverur hafi greiðari aðgang að gróðrinum. Hann rotnar þá niður í rakt yfirborðið í stað þess að mynda sinu sem lítið gagn gerir.  Þessi stóra hjörð er aftur á móti það í skamma stund á hverjum stað að eiginleg beit er tiltölulega lítil.

Aðstæður eru öðru vísi hér á landi.

Við þekkjum það þó að eftir að grasfræi er sáð hjálpar mikið að þjappa niður yfirborðið með valtara. Yfirborðið þornar þá síður.

Á Íslandi þar sem jarðvegur er ekki of þurr nægir oft að friða landið fyrir beit. Ef frælindir eru nálægt þá líður oft ekki á löngu þar til gróður fer að spretta að sjálfsdáðum. Jarðvegur er þó oft mjög rýr og ófrjór þannig að gróður verður lítill og tætingslegur og nær sér illa á strik. Jarðvegsrof heldur áfram. Þá er gríðarmikil hjálp í plöntum sem eru í sambýli við rótargerla sem mynda köfnunarefnisáburð, svo sem belgjurtir (t.d. lúpína) og elri.

Það er þó alveg vonlaust að ætla sér að græða upp gróðurlaust eða gróðurlítið land sem ekki er girt og því opið fyrir sauðfé eða hrossum. Nýgræðingur nær sér aldrei á strik við þannig aðstæður því blessuðum skepnunum þykir hann hreint sælgæti. Er þá nánast sama hvort um er að ræða trjplöntur, lúpínu eða annan gróður. Þetta þekki ég af eigin reynslu :-)

Á næstefstu myndinni í þessum pistli "Aldingarður á hálendinu með hjálp lifandi áburðarverksmiðju..." http://agbjarn.blog.is/blog/agbjarn/entry/1074978/ sést greinilega hve nauðsynlegt það er að girða af land sem verið er að græða upp. Það sést betur ef myndin er stækkuð með því að tví- eða þrísmella á hana. Utan landgræðslugirðingar má sjá agnarlitlar lúpínuplöntur sem hafa náð að spíra, en ná aldrei að vaxa. Fræ hefur borist fáeina metra út fyrir girðinguna. Þannig er ástandið ár eftir ár.  Sárafáar suðkindur sem þarna eru sjá til þess. Þær eru reyndar svo fáar á þessu gróðurlitla svæði að ég hef sjaldan komið auga á þær.

Þarna skammt frá eigum við fjölskyldan sæmilega stórt land og þar höfum við verið að dunda okkur við uppgræðslu og trjárækt. Landið er að miklu leyti lyngmói sem er mjög ófrjór og hentar illa fyrir trjárækt, en samt er farinn að sjást árangur. Tré farin að vaxa upp og gróðurlausir bletti og rofabörð að gróa upp.

Svona lyngmói er mjög fallegur, en hann er nánast síðasta stig hrörnunar lands sem hefur verið ofbeitt, en þarna voru á árum áður  suðfé og stærri gripir. Ekki bætir úr skák fíngerður Hekluvikur og jarðvegur sem fokið hefur af Haukadalsheiði.  Smám saman mun þó lyngmóinn væntanlega breytast í frjósamari grasmóa eftir að beit er ekki lengur til staðar, en það tekur langan tíma. Þá verður kannski sinan vandamál :-)

Á landinu eru einnig vot svæði og mátulega rök. Það er gaman að kjást við trjáplöntun þarna og smám saman lærir maður hvaða tegundir henta og hverjar ekki. Ánægjulegt er að fylgjast með landinu breyta um ásýnd. Fulglalíf er greinilega meira  og fjölbreyttara en fyrir fáeinum árum, og næðingurinn á eftir að minnka eftir því sem gróðurinn stækkar.

Með góðri kveðju

 

[Þorvaldur Ágústsson (IP-tala skráð) 14.3.2013 kl. 21:43]

  Sæll aftur Ágúst.

      Ég tek undir hvert orð í svari þínu við athugasemdinni minni.Mjög gróðurlítið eða örfoka land verður ekki grætt upp nema með algerri friðun og helst notkun öflugra uppgræðslujurta, sem hvorttveggja í senn, binda jarðveginn og mynda þétta gróðurþekju.Þar er lúpínan með betri kostum eins og þú hefur margoft bent á. Ég satt að segja hefi aldrei skilið andstöðu manna gagnvart lúpínunni. Er ekki gróið land betra en örfoka? 

               Með kv. Þorvaldur Ágústsson.

[Davíð Guðmundsson (IP-tala skráð) 16.3.2013 kl. 10:07]

Sæll Ágúst og takk fyrir skemmtileg skrif.

Ég skildi fyrirlesturinn þannig að í staðinn fyrir að láta náttúruöflin um oxun gróðursins þá ætti að láta hjörðina um það, þ.e. grasbítana. Einnig segir hann í Írlandsfyrirlestrinum að aðferðin eigi alveg eins við þar eins og t.d. í Afríku. Það eigi sem sagt að beita allt land eins og hann lýsir í fyrirlestrum sínum. Hann segir að tími sé lykilatriði. Stýrð intensív beit í stuttan tíma.

Mbk.

[Davíð Guðmundsson (IP-tala skráð) 16.3.2013 kl. 10:11]

Joel Salatin er bandarískur bóndi sem hefur beitt svipuðum aðferðum og Dr. Savory lýsir með frábærum árangri. Hann segir líka um nautgripina "keep them moving every day". http://www.youtube.com/watch?v=PT8y6T9wxuo

[Ágúst H Bjarnason, 17.3.2013 kl. 08:00]

Sæll Davíð og takk fyrir póstinn.

Þetta er vissulega mjög áhugavert allt saman og greinilegt að beita má ýmsum aðferðum við uppgræðslu lands.  Ég safnaði saman nokkrum krækjum að myndböndum í athugasemdum 12, 13 og 14 hér að ofan, og væntanlega hefur þú tekið efti því.  "Keep them moving every day"  virðist oft  vera lykillinn að góðum árangri :-)