Gömul tré binda meira og meira af koltvísýringi eftir því sem þau eldast...

 

 

 

"Gömul tré binda meira og meira

Ekki virðist rétt að tré hætti að mestu að binda kolefni þegar þau eldast"

Þannig hefst frétt á vefsíðu Skógræktar ríkisins í dag 17. janúar. Vitnað er til greinar í vísindatímaritinu Nature sem nefist  "Rate of tree carbon accumulation increases continuously with tree size" og lesa má hér.

Fréttin á vefsíðu skógræktarinnar heldur áfram:

"Um þetta er fjallað í nýjasta hefti tímaritsins Nature sem kom út 15. janúar. Alþjóðlegur rannsóknarhópur skrifar þar að 97% af 403 trjátegundum sem vaxa í hitabeltinu og heittempraða beltinu vaxi því hraðar sem þær verði eldri. Rannsókninni stýrði Nate L. Stephenson hjá Western Ecological rannsóknarmiðstöð bandarísku jarðfræðistofnunarinnar U.S. Geological Survey.

Vísindafólkið notaði rannsóknargögn frá sex heimsálfum og niðurstöður þess eru byggðar á mælingum á hátt í 700.000 einstökum trjám. Elstu mælingarnar voru gerðar fyrir meira en áttatíu árum. Rannsóknin hefði ekki verið möguleg nema vegna þess hversu víða eru til mælingar á trjávexti sem gerðar hafa verið á löngum tíma.  

Óvenjulega mikill vöxtur sumra trjátegunda er ekki bundinn við fáeinar tegundir risatrjáa eins og ástralskan tröllagúmvið (Eucalyptus regnans), eða rauðviðurinn stórvaxni (Sequoia sempervirens). Þvert á móti virðist hraður vöxtur gamalla trjáa vera reglan frekar en hitt hjá trjátegundum og stærstu tré geta þyngst um meira en 600 kíló á ári. Í greininni í Science er þessu líkt við það að vöxtur okkar mannanna héldi áfram að aukast eftir gelgjuskeiðið í stað þess að á honum hægði. Þá myndi meðalmanneskja vega hálft tonn um miðjan aldur og vel ríflega eitt tonn þegar hún færi á eftirlaun.

Meðal rannsókna sem þessi stóra alþjóðlega rannsókn var byggð á eru nefndar athuganir sem ná allt aftur til áranna eftir 1930 og gerðar voru við Kyrrahafsströnd Norður-Ameríku. Þar var mældur vöxtur á tegundum eins og degli eða dögglingsvið, marþöll, sitkagreni, risalífvið og hvítþin. Annað dæmi er rannsókn sem gerð var í Kamerún árið 1996 þar sem mældur var vöxtur trjáa af tæplega 500 tegundum.

Höfundar greinarinnar í Nature taka fram að jafnvel þótt þetta eigi við um sjálf trén þýði það ekki að vöxtur skógar aukist stöðugt eftir því sem skógurinn eldist. Á endanum taki tré að deyja sem sé hluti af eðlilegri hringrás byggingar- og næringarefna í skóginum. Við það hægir auðvitað á bindingu kolefnis.

Nánar má lesa um þetta í tímaritinu Nature á slóðinni http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature12914.html

Frétt um þetta birtist í vísindafréttaritinu Science Daily http://www.sciencedaily.com/releases/2014/01/140115132740.htm"

 

Fréttin á vefsíðu Skógræktar ríkisins www.skogur.is 

 

 

Myndin er tekin í Richmond Park í úthverfi London síðastliðinn nóvember, en þar er einmitt gamall fallegur skógur á 955 hektara landi.  Stækka má myndina með því að þrísmella á hana.

 

 

 

 Nature 16. janúar 2014

 

Athugasemdir

[Bjarni Jónsson, 18.1.2014 kl. 13:21]

Sæll, Ágúst;

Þáttur skógræktar í kolefnisjafnvægi Íslands hefur of lítið verið í umræðunni, en þarna eru miklir möguleikar, því að málmiðnaðurinn á Íslandi þarf við til sinnar starfsemi, sem þarf a.m.k. 100 km2 lands til að rækta á, og gott verð fæst fyrir viðinn, hvort sem um er að ræða spírur eða kurl.

Með góðri kveðju /

[Vilhjálmur Eyþórsson, 18.1.2014 kl. 20:18]

Eins og Ágúst gerir hér er yfirleitt talað um að „binda“ koldíoxíð í staðinn fyrir að tala um „upptöku“ þess. Réttara væri að benda á að þessi binding er í rauninni sú að jurtir (og þörungar og sumar bakteríur) breyta koldíoxíði í lifandi vef, lífmassa. Kolefnið, sem er sjálfur kjarninn og undirstaðan í öllum lifandi vefjum kemur nefnilega úr koldíoxíði, líka kolefnið í vefjum „umhverfisverndarsinnana“, sem blása koldíoxíði út í gufuhvolfið í hvert sinn sem þeir hefja upp raust sína um vonsku þessa undraefnis.

Það er líka merkilegt í allri þessari umræðu er alltaf talað um „losun“ koldíoxíðs, en aldrei um hve mikið jurtalífið á landi og í höfunum tekur til sín og breytir í lífmassa. Þetta er alegert undirstöðuatriði í allri þessari „umræðu“ en virðist ekki vekja áhuga „vísindamanna“ sem tekið hafa gróðurhúsatrú.

Þegar jörðin var ung fyrir eitthvað um 4000 milljón árum var koldíoxíð yfir 20% gufuhvolfsins og þá, sem nú spúðu eldfjöll og hverir nýju koldíoxíði út ofansjávar og neðan eins og verið hefur síðan. Ef ekki væri jurtalífið væri ástandið hér svipað og á Venusi. Bakteríur og síðan jurtir hafa beinlínis „étið“ nánast allt þetta koldíoxíð úr gufuhvolfinu og breytt í súrefni. Raunar hefur mikið af þessu súrefni farið til að oxídera járn og fleiri frumefni, en það er samt um 21% gufuhvolfsins. Strax á fyrstu ármilljörðum lífsins var jurtalífið búið að éta svo mikið koldíoxíð að þegar kom fram á tíma risaeðlanna var magn þess orðið svipað og nú, eða ca. 0.040%.

Upptaka jurtalífsins er sem fyrr sagði undirstöðuatriði í allri „umræðu“ um koldíoxíð, en af einhverjum ástæðum virðist enginn hafa áhuga á því nema þá þessir menn sem Ágúst vitnar hér til.

[Ágúst H Bjarnason, 19.1.2014 kl. 07:56]

Bjarni.

Það var einmitt góð grein í Morgunblaðinu í gær 18/1 um skógrækt fyrir stóriðjuna.  Ég leyfi mér að nappa henni:

"Möguleikar í iðnviðarræktun á Íslandi
Kjartan Kjartansson [e-mail]


Stór markaður er fyrir kurlaðan trjávið á Íslandi og útlit er fyrir að hann stækki á næstu árum ef áform um stóriðju við Húsavík og í Helguvík ganga eftir. Enn sem komið er getur skógrækt hér á landi aðeins annað broti af eftirspurninni eftir iðnviði af þessu tagi.

Stærsti kaupandi viðarsins hér á landi er járnblendiverksmiðja Elkem á Grundartanga. Fyrirtækið skrifaði undir samning til tíu ára við Skógrækt ríkisins árið 2012 um kaup á viðarkurli. Fer nú stærsti hluti þess sem grisjað er hér á landi til verksmiðjunnar.

Að sögn Þorbergs Hjalta Jónssonar, skógfræðings hjá Skógræktinni, eru skógarnir á Íslandi þó ekki stærri en svo að þeir sjá aðeins fyrir um 5% af eftirspurn Elkem. Hluti viðarins sem þar sé notaður sé úrgangstimbur frá Sorpu en langstærsti hlutinn sé fluttur inn frá Kanada.

Kollegi hans hjá Skógræktinni, Þröstur Eysteinsson, sviðsstjóri Þjóðskóga, segir engu að síður að magnið sem sé selt sé mun meira en áður hafi verið grisjað á Íslandi. Skógræktin vilji gjarnan sjá fyrir eins miklu af eftirspurninni og hægt sé og Elkem vilji kaupa meira héðan.

Horft til ræktunar á ösp

Eins og er þarf verksmiðjan á Grundartanga um 30.000 tonn af viðarkurli á ári hverju. Verði kísilmálmverksmiðjur þýska fyrirtækisins PCC á Bakka og Torsil í Helguvík að veruleika margfaldast eftirspurnin eftir kurlinu hér á landi.

Íslensk skógrækt á núverandi forsendum stendur ekki undir mikilli framleiðsluaukningu að sögn Þorbergs skógfræðings. Um 7-10 þúsund hektara af iðnviðarskógi þarf til að sjá Elkem fyrir kurli. Til samanburðar er náttúrulegi birkiskógurinn á Hallormsstað um 400 hektarar.

Hins vegar segir Þorbergur að nægt landsvæði og tækniþekking sé til staðar í landinu til þess að bæta í.

Í því samhengi lítur Skógræktin helst til iðnviðarræktunar á ösp til að anna eftirspurninni. Árið 1991 hófst gróðursetning á 85 hektara tilraunaskógi á Sandlækjamýri í Skeiða- og Gnúpverjahreppi í þessum tilgangi.

»Við horfum mikið til þessa módels, ræktun iðnviðar með hraðvaxtartegundum í stuttum lotum til þess að anna þessari eftirspurn innanlands. Auðvitað er það markmið okkar í íslenskri skógrækt að frekar en að iðnaður hér sé að skapa störf og rækta skóga erlendis þá færum við það hingað til landsins,« segir Þröstur.

Ágætisverð fæst fyrir afurðina og þar af leiðandi segir Þröstur það vera fjárfestingarmöguleika fyrir landeigendur að rækta upp skóg á landi sínu. Ef allrar hagkvæmni sé gætt dugi framleiðslan fyrir kostnaði og hún skapi störf.

Þorbergur bendir á að aukning skógræktar sé að hluta til pólitískt álitaefni.

»Arðsemigreining bendir til að þetta sé ágætisfjárfesting en það er meira pólitísk spurning hvort menn vilja fara út í þetta. Við erum að tala um tvöfalda, þrefalda eða fjórfalda skógrækt bara til að anna eftirspurninni sem er í landinu í dag. Ef við tölum um nýju verksmiðjurnar þarf mikið meira. Þetta er eiginlega helst spurning um landnýtingarstefnu,« segir hann".

[Ágúst H Bjarnason, 19.1.2014 kl. 08:03]

Vilhjálmur. Við megum auðvitað ekki vanmeta þetta efni í lofthjúpnum sem er undirstaða alls lífs á jörðinni. Ef ekki væri CO2 í lofthjúpnum, þá værum við ekki hér.