Sala á Landsvirkjun og sæstrengur til Englands í skoðun - Guð blessi Ísland...

 

 

 

 

 

Ráðherra vill skoða sölu á Landsvirkjun. Fyrir andvirðið á að reisa spítala. Fyrirsjáanlegt er að eftir áratug, þegar búið verður að greiða niður skuldir af nýjum virkjunum, mun Landsvirkjun mala eigendum sínum gull.   Nýir eigendur munu græða á tá og fingri.   Gott fyrir þá, en ekki mig.

 

Ráðherra vill einnig skoða lagningu sæstrengs til Englands. Annar ráðherra, Charles Hendry, fyrrverandi orkumálaráðherra Bretlands, er á fullu að fjármagna verkefnið.   Hefur bara sísona tekið að sér að stjórna málum á Íslandi.    Hver mun græða?   Varla ég.

 

Fyrir nokkrum árum  var Landsíminn seldur ásamt öllu dreifikerfinu. Andvirðið átti að renna til nýs Landspítala og Sundabrúar.  Símapeningarnir  reyndust bara loft.  Kannski var hugmyndin að spítalinn yrði uppblásinn eins og íþróttahúsið í Hveragerði og Sundabrúin loftbrú? Ég tapaði heilum spítala og heilli brú yfir hafið.  

 

Fyrir nokkrum árum voru bankar ríkisins seldir nýjum eigendum. Annar eigandinn fékk lánaða peninga fyrir sínum banka í hinum bankanum, og öfugt. Þeir áttu nefnilega ekki krónu. Allt reyndist þetta loft og blaðran sprakk með miklum látum.  Ég tapaði miklu af ævisparnaðinum og lífeyrissjóðurinn skerti eftirlaun mín um tæpan  helming.   Guð blessaði víst Ísland, en það dugði ekki til.

 

 

 

 

 

 

 

Vill skoða sölu á hlut í Landsvirkjun

Athugasemdir

[Jón Valur Jensson, 20.5.2014 kl. 21:01]

Góður pistill með hressilegu yfirbragði, Ágúst.

Ekki þorði Bjarni með þetta mál fram fyrir kosningar né á landsfundi 2013. Nú er allt í einu "komið lag" fyrir hann að gera þetta að kjósendum óspurðum!

[Þorbergur Steinn Leifsson, 20.5.2014 kl. 21:12]

Hann nefni nú reyndar bara lífeyrissjóðina. Það er sama mengi og þjóðin og kann því að vera mjög skinsamlegt til að minnka skuldir ríkisins og fá góða ávöxtun á sparnað almennings. 

Það þarf hinsvegar að ganga mjög vel frá þessu, og tryggja jafnræði milli allra lífeyrissjóða og tryggja að aðrir verði ekki eigendur. Verði það gert er þetta hið besta mál. Lánveitendur LV eru alveg óþarfa milliliðir.  

[Bjarni Jónsson, 20.5.2014 kl. 21:22]

Sæll, Ágúst;

Brezka ríkisstjórnin er nú þegar að draga í land með niðurgreiðslur til grænnar orku, í þessu tilviki sólarorku.  Draumórar sæstrengsmanna eru reistir á stórfelldum ríkisstyrkjum til grænnar orku.  Hvaða fjárfestir vill setja fé í sæstreng, þar sem markaðurinn er þvingaður með þessum hætti.  Bretinn mun leysa sín mál með gasvinnslu á landi með sundrunaraðferðinni og þróun kjarnorku.  Ég á bágt með að trúa, að núverandi ráðherrar taki mark á innantómum sæstrengsáróðri.  Framlag Landsvirkjunar í það ævintýri eiga að verða virkjanir, sem eru stórfelld áhættufjárfesting fyrir slíkan markað.

Hins vegar mundi ég telja áhættulítið m.v. núverandi stöðu að hleypa Lífeyrissjóðunum í fimmtung LV.  Núverandi stjórnarskipan er engin draumastaða. 

Með góðri kveðju /

[Ívar Pálsson, 20.5.2014 kl. 22:54]

Rétt hjá þér Ágúst. Arðsemi virkjana til áratuga er fín og ríkið hefur gott því að eiga alvöru fjárfestingu sem gefur arð. En norska Statoil- dæmið er kannski betra, að hleypa almenningi að. Þá er allt betur fjármagnað og fjárfestar geta notið þess. En kapallinn er eitt gríðarsvindl sem er íslenskum almenningi til hagsbóta. Hann á víst að vera einkafjármagnaður, þar sem arðsemi er krafist, en fæst aðeins með sölu öruggrar orku. Við höfum nóg af þeim kaupendum og getum nýtt það hér.

[Þórir Kjartansson, 20.5.2014 kl. 22:57]

Átakanlegur sannleikur Ágúst.  Og það átakanlegasta er að þeir sem ráða för í þjóðfélaginu virðast ekkert hafa lært af fyrri mistökum.

[Ómar Ragnarsson, 20.5.2014 kl. 23:51]

Því má bæta við að Reykjavíkurborg seldi hlut sinn í Landsvirkjun fyrir skít og ekkert fyrir rúmum áratug þannig að fyrirmyndin er skýr.

Eins og ég greini frá í bloggpistli mínum í dag sagði forstjórinn fullum fetum í dag að það væri ekki spurning um hvort heldur hvenær sæstrengurinn komi. Fyrstu átta ár þessarar aldar eru komin aftur til okkar.  

[Jón Valur Jensson, 21.5.2014 kl. 00:58]

"Það þarf hinsvegar að ganga mjög vel frá þessu ... og tryggja að aðrir verði ekki eigendur" heldur en lífeyrissjóðirnir, segir Þorbergur. En hvernig ætlar hann að "tryggja" það? Ég bið hann hugleiða þetta:

1) Ef lífeyrissjóðunum verður ekki gert heimilt að selja sinn hlut í LV, hlýtur það að hafa áhrif (lækkandi) á kaupverðið sem þeir leggja út -- enda væru þeir þá meiri áhættu háðir um þessa eign sína til framtíðar.

2) Meðan við erum með EES-samninginn, yrði það eflaust talið samkeppnishamlandi og jafnræðisbrjótandi að búa til reglur um, að eigandi hlutabréfa í Landsvirkjun mætti aðeins selja þau til einhverra sérútvalinna (t.d. til annarra lífeyrissjóða einungis). Þar með, að föllnum úrskurði í kærumáli fyrir EFTA-dómstólnum, myndi rofna "tryggingin" sem Þorbergur talar um og LV komin á alveg frjálsan markað nema sá hlutur ríkisins sem það enn héldi í.

[Gunnar Th. Gunnarsson, 21.5.2014 kl. 01:47]

Tek undir athugasemd Þorbergs.

[Ágúst H Bjarnason, 21.5.2014 kl. 07:54]

Í mínum huga kemur til greina að lífeyrissjóðirnir eigi minnihluta í Landsvirkjun ásamt ríkinu.  Þannig rennur arðurinn, þegar lánin af nýjum virkjunum hafa verið greidd niður, til okkar, beint eða óbeint.

Það er þó margt sem þarf að athuga, eins og Jón Valur bendir á.

Varðandi sæstrenginn, þá hefur Bjarni Jónsson orkuverkfræðingur ítrekað sýnt fram á hve vafasamt er að hann muni nokkru sinni skila okkur arði. Getur einhver bent á aðra arðssemisútreikninga sem sýna annað?

Ég hef séð greinargerð Gamma um sæstreng og hag heimila, en við sjá ítarlega skýrslu með umfjöllun um tækni, um kostnað, með óvissumati og með áhættumati. Sem sagt, alvöru úttekt.  Fyrr en slíkt liggur fyrir er útilokað að fjalla um málið á vitrænan hátt.

[Ívar Pálsson, 21.5.2014 kl. 12:15]

Afsakið, ég sé það núna að ég skrifaði óvart: „En kapallinn er eitt gríðarsvindl sem er íslenskum almenningi til hagsbóta“. Hann er náttúrulega almenningi EKKI til hagsbóta, það sér hver maður.

[Ívar Pálsson, 21.5.2014 kl. 12:23]

Á fundi um sæstrenginn kom fram að hann yrði einkaframkvæmd og að Landsvirkjun muni ekki fjármagna hann. Hví stendur hún þá í þessu endalaust? Ef einhverjir einkaaðilar telja sig geta boðið ríkinu dúndursamning um kapal með ákveðnum skilyrðum, þá geta þeir eytt milljarði í þá rannsókn og boðið sinn díl, sem íslenskir ráðamenn og almenningur fengi að sjá. En það stendur ekki til, því að skilyrðin yrðu náttúrulega um afhendigu á öruggri orku, sem er ekki fyrir hendi. Allt þetta umframorkutal er hreinlega villandi. Hörður verður að svara fólki um þessi grundvallar- atriði núna, ekki þegar allt er orðið of seint.

[Sindri Karl Sigurðsson, 21.5.2014 kl. 20:36]

Hin leiðin varðandi fjárfestingar lífeyrissjóðanna er sú sem er í gangi núna. Er hún skynsamleg? Mun hún skila arði?

Lífeyrissjóðakerfið okkar er stærsta ógn stöðugleika í landinu, þó litið sé til hins fræga árs 2006 þá er staðan þannig hjá okkur að eignarhaldsfélög sem halda utan um steinsteyptar eignir, eru helstu fjárfestingakostir lífeyrissjóða ásamt ríkisverðbréfum (sem við borgum sjálf og er því ekki ávöxtun þegar upp er staðið).

Auðvitað á að tappa af þessari peningamaskínu sem sjóðirnir eru með því að borga niður skuldir ríkissjóðs (fá arð af bréfunum sem þeir eiga sjálfir) og fjárfesta í gullmyllu þjóðarinnar.

Ég hefði viljað sjá þessa sjóði reisa eins og eina Kárahnjúkavirkjun, reka hana og eiga.

Það að beina séreignasparnaði í að borga niður húsnæðislán er bara einn leikur á taflborðinu, til að tappa af kerfinu. Það þarf einfaldlega bara miklu, miklu meira til.