Að vera engill í eigin tré...

 

 

 

 

Hvers vegna er maður að eyða tíma og þreki í að pota litlum trjáplöntum í jörð og gefa ungviðinu áburð? 

Fyrir skömmu var ég kominn snemma út í móann til að lífga aðeins upp á hann dágóðan spöl frá kofanum, vopnaður plöntustaf, bökkum með skógarplöntum og áburðarfötu. Hitinn var mátulegur fyrir útivinnu, um 13 gráður en nokkuð stífur norðanvindur sem náði að þeyta nokkrum regndropum yfir hálendið og væta mig aðeins. Hálf hryssingslegt veður um tíma, en nokkru síðar kom sólin með sína heitu geisla. 

Hvers vegna var ég að standa í þessu, spurði ég sjálfan mig. Þetta verður varla skógur fyrr en ég er löngu dauður... Í mínum hugskotssjónum sá ég þó fyrir mér fallegan skógarlund, og kannski var það þessi sýn sem dreif mig út snemma morguns.

 

Hákon Aðalsteinsson orti snilldarlega um þessa framtíðarsýn skógræktarmannsins. Kvæði hans hljómaði í eyrum mínum meðan vindurinn gnauðaði og spóinn í móanum söng af hjartans lyst. Í kvæðinu er skógarbóndinn horfinn yfir móðuna miklu, en nýtur fegurðar skógarins sem hann skóp með eigin hendi.

Það hlýtur að vera í lagi að láta sig dreyma, meðan maður er að skapa skóg, að verða einhvern tíman engill í eigin tré, eins og segir í kvæðinu.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Hákon Aðalsteinsson skáld og skógarbóndi á Húsum í Fljótsdal lést árið 2009.

Hann var landsþekktur hagyrðingur.

Ljóð í tilefni fyrirlesturs Al Gore

Í hádeginu barst mér eftirfarandi kveðja með tölvupósti frá frænda mínum sem fór að hlusta á Al Gore í Háskólabíó i morgun.

Þess má geta að höfundurinn er ungur skynsamur maður með doktorsgráðu í verkfræði. 

 

Sæll frændi,
 

Í dag ég fór að hlusta á heimsfrægan mann.

Hann boðaði sitt erindi og lýðurinn fann

að hörmung á oss dyndi er Heljar- fetum slóð

og heimur myndi farast ef værum ekki góð.

Og allt var þetta gulltryggt og engum vafa háð

og efasemdir tilgangslausar –jafnvel heimskuráð.

En ég er nú svo heimskur, og hugsi eins og þú

og hneigist ekki alveg að kaþólskri trú.

Ég líkt og þú og fleiri þeirrar spurningar spyr

er spekingur einn reyndar hér orðaði fyrr:

“Hverju reiddust goðin er hraunið forðum brann?”

 

                                                                           Vandráður Torráðsson, 8. apríl 2008
 

                                                                                         

Þróun sem hægt er að stöðva